دهانکده

 

التهاب لثه

این بیماری در ابتدا خاموش، نهان و گاها بدون درد است. اما هنگامی که این بیماری عود کند تنها به زمان بستگی دارد تا با ظهورعلایم ناخوشایند و ناراحت‌کننده و احتمالا جبران ناپذیرش متوجه وجودش شد.

بیماری پریودنتال که به نام التهاب لثه نیز شناخته می‌شود، عامل اصلی ازدست دادن دندان در افراد بالغ است. این بیماری دارای انواع و مراحل مختلفی است که همه آن‌ها با عفونت لثه شروع می‌شوند که می‌تواند به استخوان‌ها و لیگمان‌هایی (رباط) که دندان‌ها را نگه می‌دارند، سرایت کند. در مراحل ابتدایی این بیماری اغلب توسط دندان‌پزشک و یا متخصص بهداشت دهان و دندان در طی معاینات مرتب تشخیص داده می‌شود. اگر لثه‌های عفونی مورد درمان قرار نگیرند، می‌توانند موجب آسیب شدید به دندان‌ها شده و در نهایت سبب افتادن و یا کشیدن دندان‌ها شوند.

بیش از نیمی از افراد بالغ و سه چهارم افرادی که بالای ۳۵ سال سن دارند، مبتلا به برخی از انواع بیماری پریودنتال هستند. حتی بچه‌های کوچک نیز می‌توانند دارای علایم این بیماری باشند. اگرمی‌خواهید دندان‌های خود را تا پایان عمر حفظ کنید مهم است که دلایل، علائم و بهترین راه‌های درمان و پیشگیری از بیماری‌های پریودنتال را بدانید.

 

علت بیماری پریودنتال چیست؟

علت اصلی بیماری پریودنتال فعل و انفعالات بین باکتری‌های موجود در پلاک (لایه چسبنده و تقریبا نامرئی که روزانه بر روی دندان‌ها جمع می‌شود یا به اصلاح جرم دندان) و واکنش بدن به این باکتری‌ها است. این باکتری‌ها با تولید سم ، سبب تورم و التهاب لثه می‌شوند. این فرایند التهابی، بافت لثه را از بین می‌برد و سبب جدا شدن دندان می‌شود. اگر درمانی صورت نگیرد بیماری پیشرفت می‌کند و به استخوان‌های زیرین آسیب می‌رساند.

هنگامی که جرم دندان‌ها به طور مرتب برداشته نشود، سبب شکل گیری ماده سخت و پرمنفذی به نام کلکولوس یا تارتار که همان رسوب و جرم دندان است می‌شود. اگر رسوب بر روی ریشه‌های دندان و زیر خط لثه شکل بگیرد، سبب تورم بیشتر لثه خواهد شد و حتی سبب جمع شدن بیشتر جرم و افزایش شدت بیماری می‌شود. فقط دندان‌پزشک یا متخصص بهداشت دهان و دندان می‌تواند جرم و رسوب دندان را بردارد. در حالی که باکتری موجود در پلاک سبب ایجاد التهاب و آسیب به بافت لثه می‌شود، تعدادی از عوامل دیگر نیز می‌توانند شدت بیماری پریودنتال و میزان پیشرفت آن را افزایش دهند.

این عوامل عبارتند از: سیگار کشیدن یا جویدن تنباکو، ضعف بهداشت دهان و دندان، استفاده از بریج (پل) دندانی نامرغوب، دندان‌های غیرتراز، پرکردگی ناتمام دندان، مواد غذایی گیرکرده بین دندان‌ها، ساییدن و دندان قروچه کردن، رژیم غذایی بد، بارداری یا مصرف قرص‌های ضد بارداری، بیماری‌های سیستمیک مانند دیابت و یا ایدز و بعضی داروهای خاص.